Dor, dorder, dorst

Broken Hill dus, daar sliepen we en de auto stond geparkeerd voor de locale pub in Silverton en speelde inderdaad een rol in Madmax II. Silverton is een plaatsje van niks, eigenlijk mag het geen plaatsje heten, maar dat maakt het dan ook zo speciaal, dat menig filmregisseur deze lokatie heeft gekozen voor filmopnamen, zo ook MadMax II. Natuurlijk willen ze dat in de lokale pub graag weten, zodat het meer op een klein filmmuseum lijkt dan op een pub. Wij bezochten Silverton op de zondag nadat op zaterdag in Broken Hill de St. Patricksday-races werden gehouden en dan trekt iedereen op de zondag na de races naar Silverton voor de St. Patricks-recovery day. Nadat ze het zaterdag tijdens de (paarden)races massaal op een zuipen hebben gezet, doen ze dat op zondag nog eens dunnetjes over, zodat (volgens ons) het maandag St. Patricks recovery recovery day is en dinsdag iedereen gewoon doordrinkt zonder dat de dag verder nog een speciale naam heeft. Voor menig inwoner is het leven in Broken Hill nogal saai en uitzichtsloos, waardoor het vertier vooral wordt gezocht in clubs en pubs. Op mijn vraag of er ook iets met sport te doen was, kreeg ik als reacties de namen van 3 sportbars te horen met vermelding van de sporten die daar te zien zijn. Broken Hill ligt 1000 km van Katoomba waar vandaan wij vertrokken met bestemming Broken Hill. De totale reis bedroeg 14 uur, waarvan de 1e zes met de trein en de rest met de bus. In de laatste 4 uur van de reis kom je geen stad of dorp meer tegen en bestaat het uitzicht slechts uit kale vlakten met hier en daar, bij een opgedroogde rivierbedding, het laatste groen, wat de strijd tegen de droogte van de laatste 10 jaar nog heeft weten te doorstaan. In een cirkel van een paar honderd kilometer rond Broken Hill is er geen dorp of stad te bekennen. Plaats Broken Hill in het midden van de provicie Utrecht, dan is de rest van Nederland en een deel van Duitsland en Belgie leeg. Dat is zo ongeveer de ligging van Broken Hill. "Ietwat" geisoleerd dus. Juist daardoor voor ons erg bijzonder.

Op het moment dat ik dit schrijf zitten we op het vliegveld van Melbourne en vliegen over een half uur naar Cairns. Van Broken Hill zijn we naar Adelaide gereisd en vervolgens naar Mount Gambier aan de zuidkust van de staat South Australia, waarmee we ons wederom zo'n 1100 km hebben verplaatst. Australie is het droogste continent ter wereld en South Australia is de droogste staat van Australie. Tijdens ons verblijf in Mount Gambier steeg de temperatuur tot 41 graden celcius. In combinatie met een luchtvochtigheidsgraad van even boven de 10 procent (en dat is erg laag) en een landwind die blaast met kracht 4 tot 5, zijn dat behoorlijk extreme omstandigheden, waarbij het beter is zo weinig mogelijk te bewegen en dat kwam goed uit. We hebben een selfsupporting cabin gehuurd (in Nederland noemen we dat een caravan met alles erop en eraan) inclusief airco en hebben 5 dagen geluierd met 's avonds aardappels, groenten een een zelfgemaakt balletje gehakt. Heerlijk. Natuurlijk hebben we wel een beetje gewandeld en het beroemde blauwe kratermeer bezocht, waarvan het voor de deskundigen nog steeds onduidelijk is waarom dit meer elk jaar in november in een paar dagen blauw wordt, hetgeen voorduurt tot eind maart, waarna het weer grijs wordt. Vanuit Mount Gambier zijn we met achtereenvolgens 3 uur bus en 3 uur trein weer zo'n 450 km verderop in Melbourne aangekomen en vliegen dus straks naar het 2500 km noordelijker gelegen Cairns aan de oostkust van Australie. Ja, Australie is groot en als je wat wilt zien moet je kilometers maken. We zijn van plan om over land terug te reizen naar Sydney, maar ja, we nemen ons wel eens meer iets voor (bijvoorbeeld om het een tijdje rustig aan te doen) waar niets van terecht komt. Dat maakt het reizen zo leuk.

Tenslotte het moment waar iedereen op zit te wachten. De bekendmaking van de winnaar van de prijsvraag. Jeannette reikt me de envelop aan die ik langzaam open doe om de spanning erin te houden. Ik haal het kaartje met de naam van de man of vrouw erop er langzaam uit en probeer niets te verraden met mijn gelaatsuitdrukking, maar je voelt de spanning stijgen. And the winner is ........ Nu moet ik nog even vertellen dat er maar twee genomineerden waren, die beide het antwoord goed hadden en beide dus in aanmerking komen voor die fel begeerde prijs en natuurlijk de eeuwige roem. Grita. The winner is Grita en Armand is runner-up. Hartelijk gefeliciteerd allebei. Grita heeft zelf haar prijs verzonnen en dat waarderen wij zeer, maar maken er geen gewoonte van om daar aan tegemoet te komen. Maar, nogmaals gezegd, alleen voor deze keer. Grita heeft het koud nu ze terug is in Nederland en verlangt weer naar de warmte. Nu, dat is prcies hetgeen we je vanaf 22000 km aanbieden. We willen proberen je deelgenoot te maken van het leven bij 41 graden celcius, 10 procent luchtvochtigheid en windkracht 5.

Grita, let nu op en volg de volgende instructies. Ga allereerst naar je kledingkast en pak 3 warme truien, 2 broeken, 2 paar sokken en trek dit alles over elkaar aan. Vervolgens loop je naar de kapstok en pak je ijsmuts, sjaal en je dikste winterjas en trek ook dit alles aan. Nu loop je door het huis en zet om te beginnen de kachel in de hoogste stand en zet verder alles in huis aan dat warmte geeft. De oven op 7 en de klep open, alle gaspitten in de hoogste stand en vergeet de broodrooster niet aan te zetten. Alle ramen en deuren dicht doen en de afzuigkap uit. Je bent nu bijna klaar met de voorbereidingen. Alleen nog even de ventilator en je fohn pakken en die beide richting de bank laten blazen, waarop je straks gaat zitten. Nog even een extra deken klaar leggen op de bank. Als het huis lekker is voorgewamd en je alle kleren aan hebt getrokken ga je eerst een paar rondjes rond de tafel lopen, je drukt je 50 keer op en doe nog een stuk of 25 sit-ups, net zo lang totdat je het zweet voelt parelen op je rug. Dan is het tijd om op de bank te gaan zitten, die extra deken over je heen te trekken en je ogen te sluiten. Echt doen hoor, niet afraffelen, geen half werk. Je wilt warmte en dan krijg je warmte. Je zit nu met je ogen gesloten op de bank en denkt terug aan je voettocht van het busstation naar het hotel in Savannaket. Een wandeling van ca. 2 kilometer met rugzak van ca. 15 kg en een buitentemperatuur van omstreeks 30 graden. Voel je het al. Ook je voorhoofd begint al wat vochtig te worden. Vervolgens (en laat de fohn en de ventilator aanstaan hoor) denk je aan de (ogen nog steeds dicht en muts ophouden) bustocht van Savannaket naar Pakse. De reis begint rustig. Na een half uurtje gaat de bus kapot en staan we buiten in de warme zon, zonder noemenswaardige schaduw om te schuilen voor de zon. Daarna reizen we verder en de temperatuur begint al op te lopen. De bus heeft geen airco, de bankjes zijn van plastic en langzaam komen er steeds meer mensen in de bus. Zoveel mensen dat er geen plaats meer is waardoor ze nog iets dichter tegen je aan komen zitten, omdat het gangpad en het dak ook al vol zijn. De bus is nu volledig afgeladen met mensen en goederen, de buitentemperatuur is ver boven de 30 graden en de raampjes in de bus brengen nauwelijks nog verkoeling of frisse lucht en je moet nog een paar uur, voor je je bestemming bereikt. Hou deze gedacht vast, zolang als je het aankunt. Een deel van je kleren begint doorweekt te raken, maar je geeft nog niet op. Vergeet nu Laos en denk aan een droog, dor, bruin en verlaten landschap met de bovenste helft van het beeld slechts een strak blauwe lucht en de onderste helft een bruin en dor landschap met hier en daar de restanten van een boom en opeens voel je het: de warmte van South Australia. Nog even het beeld vasthouden en een keer diep ademhalen. Zo, nu lekker douchen, ramen open en genieten van Leeuwarden, want als er iets waar is, dan is het de uitdrukking: "het gras is ergens anders altijd groener". Uiteraard krijg je evenals Armand als aandenken een leuke ansichtkaart (adres naar neo.leo@12move.nl).