Om niet te vergeten

“Een hoogtepunt elke dag is ook regelmaat” schreef en zong ik al eens een paar jaar geleden. Het gevaar van regelmaat is dat je gaat vergeten. De afgelopen 1,5 week hebben we gevoelsmatig voor 2 maanden ervaringen opgedaan en het wordt steeds moeilijker om het allemaal niet te vergeten. We schrijven het daarom maar op, zodat we het later nog eens kunnen nalezen.

We zitten in de bus. Om ons heen zitten circa 45 chinezen die we uiteraard geen van alle kennen. De busrit duurt een uur of zeven. We spreken met niemand en rusten wat uit, lezen een beetje of bijten ons nog eens vast in een zwarte-band-sudoku. Na 6,5 uur in de bus te hebben gezeten, komt er een medepassagier op ons af met een telefoon in zijn handen en zegt: “telefoon voor jullie”. Nu staan we niet zo snel meer ergens van te kijken, maar keken elkaar toch verbaasd aan. Ik neem de telefoon van hem over en krijg een engelstalige jongen aan de lijn. Uiteindelijk blijkt de bus niet op een busstation te stoppen, maar ons langs de snelweg af te zetten. Wij wisten dat niet. Zij wel. Blijkbaar wilden ze die twee westerlingen niet in de middle of nowhere uit de bus zetten, dus hadden ze even geregeld dat iemand ons zou ophalen om ons naar de plaats van bestemming te brengen. Een mooi voorbeeld van de hulpvaardigheid van de chinezen.

Reizen in China is lang niet zo moeilijk als we op voorhand hadden gedacht, mits je een paar voorzorgsmaatregels treft. Ten eerste bedenken we welke noodzakelijk vragen we de volgende dag nodig hebben, zoals: “kunt u ons naar dat en dat busstation brengen” of “we willen met de bus naar die en die plaats” en laten dat, indien mogelijk, door bijvoorbeeld de receptioniste van het hostel in het chinees op een papiertje schrijven en ten tweede leren we de chinese naam van onze plaats van bestemming te herkennen, zodat we weten of we in de juiste bus of het goede vliegtuig zitten. De losse eindjes worden dan wel weer onderweg aangevuld, zoals in het geval met het telefoontje in de bus.

Eten doen we bij voorkeur niet in westers georienteerde restaurants, maar in lokale eethuizen of bij eetstalletjes op straat. Daar hebben ze echter geen engelstalige menukaart en dat lossen we als volgt op. We gaan zitten en kijken om ons heen. Als er ergens een biertje op tafel staat, wijzen we dat aan en hebben onze eerste bestelling gedaan. Vervolgens gaan we, onder het genot van een biertje, zitten wachten en observeren we wat de mensen om ons heen zoal bestellen. Zien we, ogenschijnlijk, iets lekkers voorbij komen, dan wijzen we het aan en gebaren we dat we dat ook willen en dat werkt. Als het eten erg lekker is, gaan we de volgende dag terug en maken met een eenvoudig gebaar, met je wijsvinger met een boogje van rechts naar links wijzen, duidelijk dat we hetzelfde als gisteren willen en dat werkt ook. Wat een heerlijk land.

Ons laatste bericht schreven we in Yangshou. Vandaar zijn we met de bus naar Guilin gegaan en van Guilin met het vliegtuig naar Chongqiun. Chongqiun is een typische chinese miljoenenstad, waar we ons verplaatsen met de lokale bus en skytrain. Na de tip van Trudi hebben we ook de panda’s in de Zoo bezocht. Chongqiun ligt tevens aan de Yangzte rivier en dat was de belangrijkste reden dat we daar naar toe wilden. Ons plan was om vanuit Chongqiun naar het 700 km oostelijker gelegen Yichang te varen over de Yangzte rivier. Het bleek, ondanks de chinese vakantieperiode rondom 1 mei, geen groot probleem om tickets voor een schip te boeken, zodat we onszelf de avond van de derde dag in Chongqiun in zagen checken op een 5 sterren cruiseschip die ons in drie dagen naar Yichang zou brengen. Liggend in onze dekstoelen genieten we van het mooie, bergachtige, maar nevelige uitzicht en worden af en toe in onze rust “gestoord”, omdat het weer tijd is voor een landexcursie. Langzaam passeren we de eerste twee van de drie kloven en uiteindelijk komen we dan bij het mega grote complex, beter bekend als de drieklovendam, door de chinezen “ Three Gorges Project” genoemd en door mij “compensatiecomplex”. Alles aan het project is groter dan, langer dan, breder dan, mooier dan elders in de wereld, zo kan onze gids dat niet genoeg benadrukken. Ook zonder die woorden zijn we onder de indruk van het complex, maar ook van de gevolgen van de dam, die we gedurende de drie eerdere dagen hebben gezien over een lengte van 700 km. Na het bezoek aan het complex varen we nog twee uurtjes en passeren de derde van de drie kloven en schepen na de lunch uit. Hiermee kunnen we punt 1 van ons lijsteje afvinken. We gaan rechtstreeks naar het busstation en rijden nog vier uurtjes door naar Wuhan. In Wuhan blijven we een dag hangen, keutelen wat rond en zoeken uit hoe we de volgende dag op het vliegveld kunnen komen. We vliegen de volgende dag naar Xi-an.

Als de karavanen met handelswaar, gedragen door paarden, ezels en kamelen na een maandenlange trektocht vanuit de landen rondom de Middellandse zee, uiteindelijk het eindpunt bereikten, zagen ze de ommuurde hoofdstad van het oude China, toen nog Xina geheten. De route kennen wij tegenwoordig als de zijderoute en Xi’an ligt aan het eind, of aan de naam af te leiden, het begin. In de geschiedenis van de stad speelt 1 persoon een belangrijke rol, nl. Qin Shi Huang. Qin was degene die ca. 200 BC diverse streken samenvoegde en daarmee de eerste keizer van China werd. In 40 jaar tijd liet hij voor zichzelf een niet gering mausoleum aanleggen met een totaal oppervlakte van 65 km2. Zo’n 30 jaar geleden waren een paar boeren, circa 40 km buiten Xi’an een waterput aan het aanleggen. Bij het graven kwamen er een paar scherven van aardewerk boven. Dat was de aanleiding om verder te graven en men vond een aantal beelden van aardewerk. Tegenwoordig zijn ze nog steeds aan het graven en kennen wij de resultaten daarvan als “The army of terracottasoldiers” of zoals wij gemakshalve zeggen “het terracotaleger” . Het terracotaleger is onderdeel van het mausoleum van Qin. Hij dacht dit leger als bescherming mee te nemen naar het hiernamaals. Tegenwoordig is de gehele archeologische opgraving overdekt door 3 gebouwen, waarvan 1 reusachtig groot, en wordt er nog iedere avond gewerkt aan de opgraving. Eergisteren hebben we het complex bezocht, waarmee we punt 2 van onze 3-puntenlijstje in China kunnen doorstrepen.

Vanuit Xi’an zijn we met de bus naar Pingyao gereisd. Dit was de busreis met het telefoontje. Pingyao ligt halverweg Xi’an en Beijing en staat op de werelderfgoedlijst, omdat de ommuurde historische binnenstad als 1 van de weinige in China nog vrijwel intact is. Geen gebouw is hoger dan 1 verdieping en zijn alle uitgevoerd in een stemmig grijze baksteen, hetgeen een sfeervol contrast vormt met de vele rode lampionen. We verblijven in een oud chinees huis, een voormalig Ming-residence, met zijn karakteristieke binnenplaats en slapen op een tradiotioneel “kang-style” bed. We genieten van alle sfeervolle straatjes en blijven de chinezen toelachen die consequent iedere westerse toerist blijven nastaren, alsof het de eerste is die ze ooit hebben gezien.

Morgen gaan we met de bus naar de plaats die voor de chinezen de laatste maanden nogal in de belangstelling staat en dat in augustus voor de rest van de wereld ook zal doen. Voor ons is het de bestemming om aan punt 3 van ons lijstje te gaan werken. One world, one dream. Made in China.

Beijing, here we come.