Welkom thuis

We zouden natuurlijk het weer in Nederland kunnen bekritiseren, Jeannette heeft de aflopen dagen de vuile was weggewerkt, ook dat is even wennen, we koken weer zelf en ruimen het ook weer zelf op, kortom , we zijn weer thuis. Ons huis ligt er nog net zo bij als toen we weggingen. Dat gaat niet vanzelf, maar is verzorgd door onze ouders, waarvoor we ze zeer dankbaar zijn, evenals voor de ontvangst op Schiphol en de hartelijke ontvangst thuis.

Na 270 dagen, 95 verschillende bedden, 235 x ontbijt, lunch en diners buiten de deur, na 45 malariapillen, na in totaal zo’n 75.000 kilometer te hebben rondgetrokken, waarvan 25.000 km met bus, trein of boot en 50.000 km met vliegtuigen, verdeeld over 16 vluchten, 600 uur in bussen te hebben doorgebracht, 37 uur in treinen, 17 uur op ferries, 63 uur in vliegtuigen en 2 cruises, zitten we thuis aan de keukentafel, kijken we elkaar soms een beetje sip aan en zegt Jeannette tegen mij:”je zou nog een stukje schrijven ter afsluiting van ons weblog”. Om de een of andere reden is de inspiratie minder dan anders om daar nog een keertje voor te gaan zitten. De afgelopen drie weken hebben we, om het niet te verleren, nog wat rondgetrokken door Maleisië en hier en daar afscheid genomen van de tijdens de reis opgedane kennissen, waarna we voor twee weken de stranden in het zuiden van Thailand hebben opgezocht. Ook al staat daar het regenseizoen op het punt te beginnen, hebben we daar de rust kunnen vinden om, voor het eerst, 15 dagen op dezelfde locatie te blijven en onszelf de tijd te gunnen om te wennen aan de gedachte dat het binnenkort afgelopen is. En dat is niet geheel emotieloos voorbij gegaan. Het is verleidelijk om de, naar ons gevoel trieste, gedachte dat het afgelopen is de boventoon te laten voeren, maar deze wordt toch telkens weer verdrongen door het blijde gevoel dat we deze spannende, uitdagende, boeiende en avontuurlijke reis hebben kunnen en mogen maken.

Het schrijven van de berichten op ons weblog hebben we beide ervaren als een binding met Nederland, waar we ook waren. Het was altijd een rustgevend idee om te weten dat andere mensen wisten waar we uithingen en hoe het met ons was. Met hetzelfde gevoel was het altijd zeer prettig om de reacties te lezen. We keken daar telkens weer naar uit.

Tenslotte het antwoord op de vraag of we op reis zijn geweest of met vakantie. Het antwoord is: “geen van beide”. Het is geen reis en het is geen vakantie, het is een levenservaring. We zijn gewoon doorgegaan met leven, maar dan op een andere locatie en onder andere omstandigheden en we zijn van plan daar nog lang mee door te gaan.


Groeten aan iedereen en een dikke kus.