Lief dagboek

Volgens mij is dit de standaard opening van iedereen die iets toevertrouwt aan zijn of haar dagboek. Nu ik erover nadenk zal het wel altijd haar dagboek zijn, want een dagboek is toch voornamelijk een vrouwendingetje. Maar laat ik vooral voor mijzelf spreken, ik heb nooit een dagboek gehad of bijgehouden en derhalve nimmer een dergelijke opening gebruikt. "Lief dagboek" wekt bij mij echter assosiaties op met intimiteit en gevoelens, maar ook het vastleggen van gedachten, overwegingen en beslissingen en met name dit laatste geeft zo'n beetje weer wat ons de afgelopen week heeft beziggehouden.

Onze reis door Malysia en Indonesie naderde zijn einde met de terugvlucht van Bali naar Kuala Lumpur, waarmee de volgende bestemming een steeds actueler gespreksonderwerp werd tussen ons beide. En daar kwamen we niet uit. Zoals later zal blijken gebruik ik hier met opzet de verleden tijd. Aan het einde van ons vorige bericht had ik al aangekondigd dat we naar Ubud op Bali zouden reizen. Ubud is het culturele, culinaire en creatieve hart van Bali en daarmee waarschijnlijk van Indonesie. Een plaats die ons zo goed beviel dat we voor het eerst in 5 maanden ergens meer dan 5 dagen zijn gebleven. Het werden uiteindelijk 10 dagen met werkelijk fantastisch eten, 10 dagen genieten van de enorme handvaardigheid en creativiteit en vooral ook 10 dagen luieren, maar ook op de brommer naar de Zoo, zoals we onszelf hadden beloofd, met de fiets of te voet door de rijstvelden of gewoon wat dollen met de apen in het "sacred monkey forest". Tevens hebben we in Ubud onze tweede souvenir aangeschaft. Als herinnering aan ons Komodo-avontuur hebben we een uit hout gebeitelde varaan van een klein metertje alvast vooruit met de boot naar huis gestuurd. Twee dagen later is er nog een tweede doos achteraan gegaan. De inhoud daarvan is nog een verrassing voor degene die hem ontvangt.

Had ik al gezegd dat we weer in Bangkok zijn? Nee, he? We zijn weer in Bangkok.

We kwamen er dus niet uit. We wisten dat we van Denpasar naar Kuala Lumpur zouden vliegen, maar daarna was elke optie mogelijk. En dat was nu precies het probleem. We konden niet kiezen en als we naar lang wikken en wegen een beslissing hadden genomen en ons voornamen daar naar te gaan handelen, dan kwam er weer een ander obstakel en konden we weer van voren af aan beginnen. We zijn zelfs in Kuala Lumpur naar de vakantiebeurs geweest. Daar hebben we zelf ook om gelachen, dus hou je vooral niet in.

Had ik al gezegd dat we weer in Bangkok zijn? Oh ja.

De landen die in meer of mindere mate tot de mogelijkheden hebben behoord waren: India, Nepal, China, Japan, Australie en Nieuw-Zeeland. Nepal is eigenlijk steeds eerste keus geweest, maar onder andere de actuele situatie in het land heeft ons ervan weerhouden om er heen te gaan. Een andere constant aanwezige factor is het verkrijgen van een vliegticket op korte termijn, dat wil zeggen een enigszins betaalbaar ticket. De vluchten op korte termijn zijn knap vol en die paar laatste beschikbare stoelen laten wij graag vrij voor de business-mensen, waarvoor ze tenslotte zijn bestemd.

Had ik al gezegd dat we...? Hmm...

We zijn dinsdagavond dus in Bangkok aangekomen, in het kader van ons plan om naar Nepal te gaan. Als we in Bangkok aankomen en een bedje voor de nacht hebben gevonden, vinden wij het een prettige gewoonte om naar de Gecko-bar te gaan. Bar is een tamelijk groot woord voor een verzameling plastic stoelen en tafels langs de kant van een sfeervol straatje in het centrum van het oude Bangkok, waar een aantal koelkasten vrijwel het enige verdere interieur vormen, maar wij komen er graag. Na onze vlucht van Kuala Lumpur naar Bangkok, een dag waarop we vliegen bestaat voor een groot deel uit wachten en inmiddels was het 22:00 uur geworden, hadden we beide trek in een pilsje, dus snelde we ons naar de Gecko-bar. Tot onze verbazing was die gesloten. Er waren weer verkiezingen aan de gang, in december hadden we dat ook al eens ervaren, en dan wordt Thailand doorggelegd. In alle bars en restaurants is geen bier te verkrijgen en ook alle supermarkten houden de deuren van de koelkasten gelsoten. Aangezien de Gecko-bar zijn bestaansrecht slechts ontleend aan de bieromzet, hield ze haar deuren die avond en zoals achteraf bleek ook de avond daarvoor, gesloten, zodat wij de dag afsloten met verse jus d'orange. Bij nader inzien is het misschien niet zo'n gek idee om de avond voor de verkiezingen en op de verkiezingsdag zelf het land droog te leggen. Ik had me voorgenomen in onze berichten geen vergelijkingen met Nederland te maken, maar als we in Nederland met z'n alle nuchter in het stemhokje hadden gestaan, zou Rita toch nooit een paar honderdduizend voorkeurstemmen hebben gekregen, zou Wouter "ambitious" Bos nooit onderminister zijn geworden, had J.P. gewoon weer voor de klas gestaan, had Andre mijn stem niet gehad en had .....stop,stop,stop. Ik dwaal af en iedere vergelijking is zinloos.
De Gecko-bar en heel Bankok was dus min of meer dicht en wij stonden de volgende morgen fris op en dat hielp, want 2 uur na ons ontwaken waren we eruit, waren de tickets geboekt en de visa aangevraagd. Was dat nou zo moeilijk? Ja, dat was het, maar we zijn er uit. Op woensdagochtend 25 februari 2008 om 11:30 uur lokale tijd is de beslissing gevallen en zijn de tickets geboekt. We hebben 2 vrije stoelen gevonden in een vliegtuig die 28 februari 2008 om 23:59 uur, tevens lokale tijd, opstijgt van de luchthaven van Bangkok. Daarmee gaan we voorlopig twee maanden Azie verlaten. We kijken met veel plezier terug op de afgelopen 5 maanden in Azie, maar kijken ook uit naar de komende maanden, waarin we een beetje meer rust gaan zoeken, iets waarvan we beide vinden daar aan toe te zijn.
Dus kortweg samengevat hebben we een aantal weken achter de rug die andere reizigers, die voor een langere periode op weg zijn, wel herkennen. Een periode dat geen tempel meer mooier is dan de mooiste die je al hebt gezien, door mij aangeduid als tempelsleur, dat geen nationaal park meer mooier is dan de mooiste die je al hebt gezien of dat geen uitzicht meer mooier is dan het mooiste die je al hebt gezien. Dat ligt niet aan de tempel, het nationaal park of het uitzicht, maar dat ligt aan ons. Het duurde even voor we die diagnose hadden gesteld. Uit ervaringen van andere reizigers blijkt dat bij een dergelijke diagnose, rust een goede remedie is. Dat betekent niet dat we op ons gat gaan zitten en niets meer doen, maar het tempo gaat iets omlaag en de wijze van reizen gaat veranderen.

Hebben we hiermee dan alles gezegd? Nee. We wilden ook nogmaals graag vermelden hoe leuk we vinden om jullie reacties te lezen en zijn jullie daar dan ook zeer dankbaar voor. Tevens wilden we vermelden dat we het niet langer over Nasi-Goreng of Gado-gado gaan hebben. Binnenkort een biefstuk van de kangoeroe op een houtskoolvuurtje.


Had ik al gezegd dat we naar Australie gaan? Nee he?

No worries, mate!