NO-KO-MO-DO

Onze laatste bericht sloot ik af met de vraag “we zijn benieuwd naar welke tijd we morgen gaan”. Het antwoord is niet eenvoudig. Dag en tijd zijn tijdens de gebeurtenissen van de afgelopen dagen volledig uit ons systeem verdwenen. Eenmaal terug op Bali, na een goede maaltijd, een biertje en een goede nachtrust, proberen we de avonturen van de afgelopen dagen enigszins chronologisch te rangschikken. Ik gebruik bewust het woord avontuur, omdat we dat als zodanig hebben ervaren. Voor het eerst sinds de aanvang van onze reis hadden we de zaken niet altijd onder controle, wisten we ‘s ochtends niet waar we ‘s avonds zouden uitkomen en waren we sterk afhankelijk van anderen (lees: Indonesiers) hetgeen we, wat dit laatste betreft, zelden als positief ervaren. He, is dat een negatieve ondertoon? Jawel, deze keer wel. In ieder land kom je mensen tegen die iets aan je willen verdienen, dat is logisch en legitiem, zolang het spel eerlijk wordt gespeeld. Gewoon onderhandelen over een prijs is normaal in deze landen en daar hebben we ook geen enkel problem mee. In Indonesie echter is het liegen en bedriegen een algemeen aanvaarde gedragsvorm geworden, daar waar het gaat om tours, excursies of transportmiddelen. Aangezien wij ons regelmatig willen verplaatsen, hebben we daar meer dan gemiddeld mee te maken, hetgeen negen van de tien keer eindigt in een teleurstelling. Dat leidt er uiteindelijk toe dat het negatieve gevoel aan het eind van de dag overheerst en tenslotte, nog erger, tot wantrouwen van alles en iedereen. Waarschijnlijk zal de tijd het ons wel doen vergeten, ruimte scheppend voor alle mooie herinneringen aan Indonesie. Zo, dat is eruit. Hadden we al verteld dat het eten geweldig is. Nee toch? Nou, dat is het en laat ik verder gaan met mijn verhaal.

Nadat ik jullie eerst nog bijpraat over een kleine traktatie die mijn pad kruiste in Yogyakarta. Zoals jullie bekend is schep ik er veel genoegen in “af en toe” een sigaretje te roken. Een shaggy of “rolling tobacco” zoals ze hier zeggen en bij voorkeur van het zware soort. Sinds ik halverwege oktober door mijn uit Nederland meegenomen bescheiden hoeveelheid tabak heen ben, stel ik het sinds die tijd met filtersigaretten, aangezien iets anders niet of nauwelijks te krijgen is. Mijn radar voor een pakje shag staat echter altijd aan en in Yogyakarta verscheen er voor het eerste een groene stip op het scherm. Een pakje shag met de merknaam van “De Erven de weduwe J. van Nelle” uit Rotterdam, bijnaam “de Rising Hope”, maar in een mij onbekende uitvoering van de verpakking, volgens de wikkel geproduceerd in Yogyakarta en volgens de verkoper alleen in Yogyakarta te koop. Na een pakje te hebben gekocht en de inhoud te hebben gemonsterd kom deze connaisseur tot de conclusie dat we te maken hebben met zware shag, van het merk Van Nelle. Na de geslaagde bemonstering zijn we over gegaan tot aankoop van de hele partij, zodat ik nu, terwijl ik dit schrijf nog steeds kan genieten van een shaggy. Ik weet het, het is een kleinigheid, maar wel een plezierig kleinigheid. Vandaar. Bij deze.

Vanuit Yogyakarta zijn we naar Bali gereisd, over land met de bus. Een luxe nachtshuttlebus. Lang hebben we nog getwijfeld om de Bromo (vulkaan) een bezoek te brengen, maar na 4 dagen in hete, overvolle, van plastic stoelen voorziene locale bussen, waar de medepassagiers het de normaalste zaak van de wereld vinden om massaal kreteksigaretten te gaan zitten roken, hadden we behoefte aan meer comfort. Een nachtshuttlebus dus van Yogya naar Bali. Geschatte reistijd 17 uur. Daadwerkelijke reistijd 23 uur. Surabaya hebben we hierdoor links laten liggen, de Bromo rechts. Na twee dagen aan de rand van een zwembad te hebben nagedacht hoe onze volgende bestemming te bereiken en langzaam te wennen aan het idee van wat komen gaat besloten we het te doen. Zoals al eens eerder gezegd hebben we een klein maar bescheiden lijstje in ons hoofd met locaties die we graag zouden willen bezoeken en dingen die we graag zouden willen doen. Een van die locaties is een klein, maar zeer bekend eilandje tussen Sumbawa en Floris, maar slechts te bereiken vanaf Floris. Het reisschema om in het westen van Floris te komen vanaf Bali is als volgt. Kuta naar Oost-Bali met bus (2 uur). Oost-Bali naar West-Lombok met ferry (5 uur). West-Lombok naar Oost-Lombok met bus (3 uur). Oost-Lombok naar West-Sumbawa met ferry (5 uur). West-Sumbawa naar Oost-Sumbawa met bus (12 uur). Oost-Sumbawa naar Floris met ferry (10 uur). Totaal geschatte reistijd 34 uur, wachttijden “not included”. Dat is zelfs ons te gortig en we besluiten een tussenstop te maken op de voor de Noord-West kust van Lombok liggende Gilli-eilanden. Een drietal koraaleilandjes te midden van een tropisch aquarium. Met andere woorden een paradijs om te duiken en snorkelen. Wel eens een clown-visje in de zee gezien? Wij wel. Erg leuk.

‘s Ochtens om 8 uur staan we klaar op het strand van Gilli Trawangan om met een lokaal bootje te worden teruggebracht naar Lombok, vervolgens naar Mataram om daar op de bus te stappen naar Sape in Oost-Sumbawa om daar de ferry te nemen van 10:00 uur in de ochtend van de volgende dag. De reis verloopt zoals gepland en is vermoeiend zoals verwacht, maar om half 10 staan we aan de kade van Sape, waar ons het bericht bereikt “no ferry”. Wat “no ferry?” Hoezo “no ferry?” Vanwege het slechte weer vaart de ferry al 3 dagen niet en ook de komende dagen is onzeker. We besluiten te wachten tot de volgende dag. Sape is een klein vissersdorpje zonder enige vorm van communicatie, maar rijkelijk voorzien van vis. Overal in het dorp liggen de sardines en inktvissen in de zon te drogen en alles wat je ziet en wat je aanraakt ruikt naar vis. We vinden een bed in een lokaal guesthouse en na een aantal keer op de kamer te zijn geweest, besluiten we om toch maar een andere kamer te vragen, die iets minder naar vis stinkt en dat lukt. De rest van de dag keutelen we wat over de kade (waar kennen we dat van), begroeten de kinderen van het dorp en inspecteren de ferry. De ferry ziet eruit alsof hij op een scheepswerf ligt, er wordt volop aan gewerkt en ook de voor de vrachtwagen bestemde opgang vertoont een dusdanig groot gat, dat daar met goed fatsoen geen vrachtwagen overheen kan. We krijgen zo onze twijfels over de werkelijke beweegredenen van het niet uitvaren van de ferry. Ook het idee om morgen op een vermoedelijk overvolle ferry de overtocht van 10 uur te maken trekt ons niet, deels ook omdat we bekend zijn met de slechte reputatie die de ferries in Indonesie hebben. Ondanks onze bedenkingen besluiten we tot de volgende ochtend te wachten. We vallen ‘s avonds om 9 uur als een blok in slaap en worden ‘s ochtends om 7 uur wakker. Ik schiet mijn broek aan en ga naar buiten en vraag “en?”. Antwoord: “No-ferry today sir”. Daar staan we dan aan het einde van een doodlopende straat. De enige weg terug is dezelfde als die we zijn gekomen en die is erg vermoeiend en niet erg aantrekkelijk. Inmiddels zijn we ook op de hoogte van een klein vliegveld in Bima, circa 2 uur rijden vanaf Sape, maar van mogelijke vluchten hebben we geen enkele informatie. We besluiten om de ferry te laten voor wat het is en gaan op goed geluk naar het vliegveldje in Bima in de hoop vliegend weer weg te komen. De bestemming doet ons er niet veel toe. Na 2 uur rijden komen we op het vliegveldje aan en om 12 uur blijkt er een vliegtuig (Fokker F28) naar Bali te gaan. Geschatte reistijd 45 minuten. Daadwerkelijke reistijd 47 minuten. We stappen in en ‘s middags om 2 uur liggen we weer aan het zwembad in Kuta. Naast ons ligt iemand die er een week geleden ook al lag en vraagt wat we gedaan hebben. We vragen: “heb je even?”en eindigen ons relaas met “no-ferry”, “no Floris”, “no Komodo”. Geen reuze varanen, geen Komoda-dragons.
“Had je niet gewoon van Bali naar Floris kunnen vliegen?”: Horen we jullie denken. “Ja hoor”, dat had gekund, maar dan hadden we dit verhaal niet kunnen schrijven. Het gaat niet altijd om de bestemming, maar om de weg er naar toe. Deze zullen we ieder geval niet snel vergeten en gemakshalve vinken we hem maar aan op ons lijstje. Overigsn hebben we gehoord dat de ZOO in Ubud op Bali ook Komodo-dragons huisvest. Dat wordt dus onze volgende bestemming. Geschatte reistijd: 1 uur. Verder gaat alles goed en de volgende keer beloof ik het over Nasi-goreng te hebben.