Tijdreizen

Stel dat je naar een klok staat te kijken en je ziet dat de grote wijzer op 10 staat en de kleine op 3. Het is dan 10 minuten voor 3. Je kunt dat zien omdat het beeld van de wijzerplaat je netvlies bereikt met de snelheid van het licht. Als je zelf vervolgens naar achteren beweegt met dezelfde snelheid als waarmee het beeld je bereikt (lichtsnelheid) en de klok blijft op dezelfde plaats, dan zie je constant hetzelfde plaatje, want het beeld van de klok bereik je met dezelfde snelheid. Het gevolg daarvan is dat de tijd stil staat. Als je vervolgens nog iets harder gaat dan de snelheid van het licht, bereikt het beeld van de wijzerplaat je net iets later en dan zie je het beeld van 11 minuten voor 3. Je reist dan eigenlijk terug in de tijd en dat is, in tegenstelling tot wat captain Kirk in Star Trek I en captain Picard in Star trek II beweren als ze het commando "Warp 8" geven, volgens Einstein onmogelijk. Welnu, we gaan ons weblog gebruiken om een belangrijke wetenschappelijke ontdekking te onthullen. Einstein was ongetwijfeld geniaal, maar op dit punt had hij het mis. Tijdreizen is wel mogelijk.
Als Jeannette aan mij vraagt of ik nu werkelijk de relativiteitstheorie van Einstein ga gebruiken om een verhaaltje in ons weblog te schrijven, antwoord ik volmondig: "ja", en wel om de volgende redenen. Ten eerste heb ik geconstateerd dat lezers van ons weblog zich verdiepen in de onderwerpen waarover we schrijven en de juistheid van de feiten nagaan en zonodig aanvullen. Dat waardeer ik zeer en ik dacht ze met juistheid van de relativiteitstheorie van Einstein even bezig te houden. Zodoende winnen we een beetje tijd voor de prijsvraag en het menu van de week, want daar ben ik nog niet uit. Ten tweede is het gewoon waar en de waarheid mag niet worden verzwegen en tenslotte vind ik het gewoon leuk, wat op zich al reden genoeg is. Jeannette stemt in onder de voorwaarde dat ik mij voortaan iets meer tot de hoofdzaken van onze reis beperk. Ik breng daartegen in dat, zolang ik dit soort verhaaltjes schrijf, ik eigenlijk gewoon wil zeggen dat het goed met ons gaat en ik daar zo mijn eigen manier voor heb. Jeannette trekt haar voorwaarde weer in en ik kan eindelijk beginnen met mijn betoog, want daar zitten jullie allemaal op te wachten. Bewijzen, bewijzen, bewijzen.

Slechts een paar dagen geleden verlieten we Kuala Lumpur met bestemming Jakarta. Het was in januari 2008. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Ik zeg bewust "het lijkt" en dat is geen bewijs. Eveneens is het geen bewijs dat de dag 25 uur duurde in plaats van de gebruikelijk 24 uur. Dat had niets te maken met onze passering van de evenaar, maar met onze verplaatsing in oostelijke richting. Ook geen bewijs dus. Van Jakarta zijn we in drie dagen doorgereisd naar Pangandaran in zuid Java. Het Pangandaran van 1978 wel te verstaan. In juli 2006 is deze plaats op een verwoestende wijze getroffen door een tsunami. Dat was toch op 1e kerstdag 2004? Nee, niet hier, alleen is aan deze tsumani in de media geen of weinig aandacht besteed (ons was het in ieder geval ontgaan). Langs tientallen kilometers strand en boulevards is de gehele infrastructuur, hotels, winkels, restaurants, kortom de gehele toeristenindustrie, in 1 keer weggevaagd door een golf van 3 meter, waarmee ook plotsklaps het inkomen van de bevolking is verdwenen. Eens het mooiste en belangrijkste strand van Java, het surfparadijs nummer 1, met kilometers lange van zwart vulkaanzand gevormde stranden is geworden tot een stil en verlaten dorp, met ruines van vroegere hotels en huizen, waar de bevolking iedere toerist aangrijpt om een beetje inkomen uit te geneneren. Ons beeld is een beetje vertekend omdat het laagseizoen is, maar wij zijn in dit voormalige surfparadijs vrijwel de enige westerse toeristen en zijn onder de indruk van de verwoestende kracht van die vloedgolf, maar ook van de veerkracht vaarmee de bevolking de wederopbouw aanpakt. Pangandaran is echter wel 30 jaar terug in de tijd gezet en wij zijn er naar toegereisd. Zie hier, bewijs nummer 1. Tijdens onze busreizen van de afgelopen dagen zijn we constant heen en weer geslingerd in de tijd. We zagen Saidjah en Adinda op de rijstvelden met de waterbuffel spelen. Een plaatje dat Multatuli omstreeks 1850 reeds heeft beschreven. Bewijsnummer 2. Een half uur later zijn we in halverwege de 70-er jaren aanbeland als we een Willem Nijholt met een om zijn middel geslagen Sarong op de veranda zien zitten en we Pleuni Touw op de achtergrond zien terwijl zij een glaasje voor Willem staat in te schenken. Bewijsnummer 3. Als we even later een man op een plantage slechts met behulp van zijn handen en voeten in een kelapaboom (kokos) zien klimmen om boven in de boom de grondstof voor palmsuiker te winnen, zijn we zomaar 200 jaar terug in de tijd. Bewijsnummer 4. Soms staat de tijd gewoon even stil en doet het landschap aan als een stilleven. De getrapte rijstvelden zijn groener dan groen en reiken tot grote hoogte op de berghellingen en het in de rijstvelden staande laagje water weerspiegeld de lucht. Wij kunnen nauwelijks woorden vinden om het te beschrijven. Volgens ons is het Irene Wust die zou zeggen: " Keigaauf", Inge de Bruin "TopieJopie", Martine "Helemaal leuk" en Bob Ross "sapgroen, een vleugje ptalogeel, zinkwit en Van Dyk-Brown". (wij zouden hem wel eens een bananenboom willen zien schilderen met dat waaierpenseeltje van hem). Wij vinden het gewoon erg mooi. De tijd staat even stil en opeeens zijn we 30 kilometer verder. Bewijsnummer 5. Als we tenslotte bij ons guesthouse aankomen en een Wieteke van Dort als Tante Lien aan de receptie aantreffen, zijn we wederom terug in de tijd, waarmee ik mijn betoog afsluit. Tijdreizen is mogelijk, omdat wij het hebben gedaan. Zoals ik al aangaf schrijf ik dit bericht omdat het vorige al weer een eeuwigheid geleden leek. Tijd is duidelijk een relatief begrip. Misschien had Einstein er beter aan gedaan het de "relatieve tijd-theorie" te noemen. Wellicht had hij dan wel gelijk.
We zijn benieuwd in welke tijd we hierna terechtkomen.

Inmiddels is er ook sinds het schrijven van dit bericht al weer wat tijd verstreken en bevinden ons al weer drie dagen in Yogyakarta, waar we een bezoek hebben gebracht aan het Borobordur tempelcomplex (850 AC). Yogya (voor intimi) is 1,5 jaar geleden getroffen door een zware aardbeving en ook nu zijn er regelmatig nog lichte bevingen te voelen. Gisterenmorgen zat ik als gevolg daarvan te schudden op mijn stoel. Vanmiddag gaan we met de nachtbus (geschatte reistijd 17 uur) naar Denpasar op Bali. We hopen dat de grond daar iets meer solide is.

Volgende keer: de invloed van de snarentheorie, de quantummechanica en de zwaartekracht in relatie tot kroepoek en gado-gado.

Welkom Sietske, leuk dat je met ons meereist.