Busreis Kuala Lumpur - Singapore

Meestal schrijf ik deze berichten 's avonds op een terras, op het balkon van onze kamer of gewoon in bed, maar deze keer is het ochtend en zitten we in de bus. Vanmorgen zijn we op de busterminal van Kuala Lumpur in de bus gestapt met bestemming Singapore (SGN). Waarom schrijf ik nu in de bus? Omdat het kan. Meestal is het onmogelijk om 3 letters achter elkaar op papier te krijgen vanwege het gehobbel of de vele mensen of de vele kippen (al dan niet gebraden) of wat dan ook, maar nu zitten we in een super VIP-bus. Dat is geen bewuste keus, er gaat gewoonweg geen ander soort bus naar SGN. Links van het gangpad staat 1 stoel en rechts 2, van het model bioscoopstoel, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Laos, waar we ook wel met 7 personen naast elkaar hebben gezeten. Een hele verademing. Comfort dus en de mogelijkheid om weer eens iets van ons te laten horen.

Tijdens onze reis is de bus veruit het belangrijkste vervoermiddel. Vanmiddag komen we in SGN aan en noteren dan voor de afstand Bangkok-SGN weer een fikse hoeveelheid kilometers en uren in het logboek. We wennen aan het busreizen en hebben een ander idee gekregen van de tijd die daarmee gemoeid is. Daar waar we in het begin van de reis opkeken tegen een busreis van een uur of 6, denken we nu, na regelmatig busreizen van 10 uur en meer te hebben geslecht; "wat gaan we verder nog doen vandaag?" Busreizen is vooral van de omgeving genieten, van het 360 graden panorama, maar ook lezen, puzzelen, slapen, snoepen, drinken, praten met elkaar en met anderen en nadenken. Nadenken over wat we hebben gedaan, nadenken over onze ervaringen, nadenken over het land waarin we reizen, over hoe het verder moet, over de indrukken die we hebben opgedaan, nadenken over alles eigenlijk. En dat maakt het bursreizen tot een vorm van meditatie, in een toestand van rust, een lichte trance, 1 kwart slapen en 3/4 wakker, waarin je mijmert, bedenkt, associeert en soms formuleert, zoals in dit geval. Als Jeannette dan aan mij vraagt "waar denk je aan ?", ontstaat de volgende dialoog.

Jeannette: waar denk je aan?
Leo: Swiebertje
J: Swiebertje?
L: ja, Swiebertje, waar zijn we.
J: ongeveer halverwege, waarom Swiebertje?
L: omdat ik niet weet waar hij woont en ik dat op moet zoeken, omdat ik dat nodig heb in mijn volgende stukje voor het weblog.
J: waar wil je dan over schrijven.
L: over Sandokan. Ik moet naar het toilet.
J: we zullen zo wel even gaan stoppen. Wie is Sandokan?
L: Sandokan is de hoofdrolspeler uit een jeugdserie van vroeger en Sandokan kon een tijger doden met zijn blote handen, wat hij ook iedere aflevering deed (dat kon toen nog, er waren blijkbaar nog tijgers genoeg in die tijd) en Sandokan kwam uit Maleisie, maar jij keek natuurlijk naar Black Beauty.
J: waarom?
L: alle meisjes keken naar Black Beauty.
J: ik speelde buiten.
L: waarom?
J: omdat Black Beaty op tv was.
L: goeie reden.
J: wat heeft Swiebertje met Sandokan te maken.
L: net als bij Swiebertje, weet ik ook niet waar Sandokan woonde. Waarschijnlijk kennen ze Sandokan niet eens in Maleisie. Sandokan is waarschijnlijk ontstaan in het hoofd van een script-schrijver in de USA. Waarschijnlijk is Sandokan een Amerikaanse latino die nu van zijn pensioen zit te genieten in een warm oord in de USA en waarschijnlijk is hij nog nooit in Malasysia geweest. Als ze hem hier al kennen zal hij ongetwijfeld in een niet bestaand dorp hebben gewoond, zoals ook Swiebertje waarschijnlijk in een niet bestaande plaats heeft gewoond. Ik bedoel, we weten allemaal dat hij bij Saartje in de keuken woonde, en dat Saartje de huishoudster was van de burgemeester, maar de burgemeester van welk dorp. Dat is de vraag.
J: kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?
L: goeie vraag, zeg! Dat ik daar niet op kwam, stel je voor. Een Aziatische toerist stelt aan een willekeurige voorbijganger in Nederland die vraag.
J: krijgt ie waarschijnlijk net zo'n vage blik als wanneer jij vraagt waar Sandokan woont.
L: maar niet doen dan.
J: beter van niet.
L: hoef ik ook niet op te zoeken waar Swiebertje woonde.

Ik moest aan Sandokan denken omdat we in Maleisie zijn. Nu hadden we buiten Sandokan, geen voorstelling van dit land en toch is alles anders dan dat we verwachten. Toen we in Georgetown (ligt tegenover Butterworth op het vast land) aankwamen en daarna naar de Cameron Highlands vertrokken, dachten we toch even dat de buschauffeur de verkeerde afslag had genomen, maar we zijn echt in Maleisie. Nadat we het 130 miljoen jaar oude regenwoud (Tama Negara National Park) en de hoofdstad Kuala Lumpur hadden bezocht wisten we het zeker, we zijn in Maleisie. We krijgen de indruk dat er in Maleisie meer mensen afkomstig zijn uit China en India en de Maleisiers zelf, een minderheid vormen. De restanten van het Brits kolonialisme zijn alom aanwezig. Vrijwel iedereen verstaat en spreekt Engels en op de infrastructuur kan menig westers land jaloers zijn. Voor het eerst in 3,5 maand rijden we op echte snelwegen met vangrails, op- en afritten, verkeersborden, bewegwijzing, parkeerplaatsen met Macdonalds restaurants en alles is af en wordt nauwkeurig onderhouden. Niets mis mee, maar je verwacht het niet. Een mengeling van deze culturen levert overigens een nationale keuken op, waarbij het water uit je mond blijft lopen. We leren de Maleisische taal sneller dan die van de andere landen, al is het alleen maar om de gerechten te kunnen lezen en te bestellen. Daarbij drinken we zwarte koffie of thee. Beide natuurlijk met ijsklontjes, wat het is warm.

Nog een paar uur en we zijn er weer uit, dan komen we in een ander land, een andere stad, Singapore, Singapore. Wellicht gaan we nog terug of we nemen de boot naar Indonesie (Sumatra). In SGN hebben we een afspraak met Martine, een reisgenoot die we een week geleden hebben ontmoet en waarmee we o.a. een aantal dagen in Tamana Negara National Park doorgebracht hebben. We hebben afgesproken elkaar in SGN weer te ontmoeten. Verder hebben we een afspraak met Jimmy Juggler, die eigenlijk Chi Minh heet, maar voorzitter is van de jongleerclub in SGN en zichzelf de bijnaam Jimmy Juggler heeft gegeven. De club oefent iedere vrijdagavond in het Esplanada park in SGN-centre.

Natuurlijk waren wij in Kanchanaburi om de Riverkwai bridge te bezichtigen, maar eigenlijk stond Kanchanaburi voor ons vooral in het teken van een virus op onze memory-card van onze digitale camera en hoe dat er af te krijgen en hoe de foto's veilig te stellen. Met dank aan Ice (=Thaise vrouw) en haar broer is dat gelukt. De ansichtkaarten zijn verstuurd. Dank voor de inzendingen.

Verder mijmeren we nog wat in de bus over die film. Wij dachten dat de titel "Bridge on the River Kwai" is, maar vinden "Bridge over the River Kwai" eigenlijk beter en na afloop van de film is "Bridge in the River Kwai" ook best een goede titel, bla, bla, bla, .....