De Kinderen van Laos

Als we de afgelopen 2 weken in drie woorden zouden moeten samenvatten, dan zijn dat, in willekeurige volgorde, olifanten, vleermuizen en kinderen. Natuurlijk valt daarnaast ook nog zoveel te vertellen over wat we hebben gedaan, waar we zijn geweest, welke mensen we her en der hebben ontmoet en hoe leuk dat was, of leerzaam, gezellig, vermakelijk, enz, maar dat bewaren we voor later. De Zweedse Madeleine en Robin, wiens haar net zo lang was al hij zelf, zodat het nodig was dat in een tas bij zich te dragen, de Zwitsere Katja, de Finse Emma, de Duitse Vincent, die sinds 4 weken in Bangkok werkzaam was voor een periode van 6 maanden en maar moelijk kon wennen en de Nederlandse Grita, Kees en Rose, zullen het ons niet kwalijk nemen dat we ze verder niet noemen, maar alle vormden ze de afgelopen twee weken aangenaam gezelschap.

Inmiddels zijn we weer in Thailand aanbeland. Van Pakse in Laos zijn we zo ongeveer in een rechte lijn van oost naar west door Thailand gereisd en zijn nu, 1 dag voor we afreizen naar Bangkok, in Kanchanaburi. De reden van ons verblijf hier heeft te maken met een vooral toeristische attractie, die we, wat we er ook van vinden, niet wilden missen. We gaan de attractie niet noemen, maar degene die het weet mag het zeggen. Inzendingen zijn mogelijk tot 7 januari. Onder de goede antwoorden wordt een ansichtkaart verloot. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.

Drie woorden dus: olifanten, vleermuizen en de kinderen van Laos. We horen jullie denken: “hou op met dat getreuzel en vertel op”. Oke, in willekeurige volgorde beginnen we met de olifanten. Het was een memorabele avond, waaraan we nog vaak zullen terugdenken. We zijn in een guesthouse in Pak Chong (Thailand) en voor de gehele dag hebben we een excursie geboekt naar het Khao Yai National Park. Een van de grootste nationale parken van Thailand, dat voornamelijk uit ongerept regenwoud bestaat met een, althans voor ons, ongekende flora en fauna. We worden rondgereden door het park met een open pickup, stappen uit als er dieren worden gespot in de omgeving, doen lopend een korte trekking door de bossen, zwemmen en hangen wat rond bij een van de vele watervallen en maken ons na zonsondergang op voor de avondsafari. Terwijl Jeannette nu tegen me zegt, dat ik misschien mijn zinnen wat korter zou kunnen maken, bedenk ik hoe nu verder te gaan met mijn verhaal. De avondsafari bstaat uit niet veel meer dan een 1,5 uur durende terugrit vanuit het park naar het guesthouse, in de hoop een wilde olifant te zien. Halverwege de rit zien we links van de weg een mannetjes olifant, die tegen een boom aan staat te schurken. We genieten van de aanblik. Fototograferen en filmen is vanwege de duisternis onmogelijk, zodat we allen stil, onder de indruk, genieten. Als de olifant een paar stapjes naar voren doet, gaat de pickup een paar meter naar voren, hetgeen zich meerdere keren herhaald en ons een veilig gevoel geeft. Komt de olifant dichterbij, dan geven we gewoon een beetje gas en weg zijn we, totdat er in de koplampen van de auto, over de gehele breedte van de weg een hele kudde aan komt lopen. De mannetjes aan de buitenkant en de vrouwtjes en de kleintjes in het midden, vormen samen een aanblik van 3 stoomlocomotieven, die willen gaan waar wij staan. Nu hebben we olifanten voor en achter ons en is er geen uitweg meer. Onze gids maant ons nogmaals, vooral in de truck te blijven, maar de adrenaline, die inmiddels tot hoog niveau in ons lichaam is gestegen, geeft ons de impuls om vooral hard weg te rennen. Dat gevoel wordt nog versterkt als de mannetjes olifanten beginnen te brullen. Een werkelijk indurkwekkende oerkreet. Na een aantal spannende minuten, besluit de kudde uiteindelijk de weg te verlaten en kunnen wij in opgewonden toestand, die de hele avond zal blijven voortduren, onze weg vervolgen. Het was een memorabele avond. Het was op kerstavond 2007.

Voor het verhaal over de vleermuizen moet ik even in mijn geheugen graven. Circa 1,5 jaar geleden zit ik in mijn luie stoel naar een documentaire op discovery Channel (het kan ook National Geographic zijn geweest) te kijken. Het gaat over een Engelsman die bijzondere natuurverschijnselen in de wereld bezoekt en deze reis is hij op weg naar Bangkok. Vanuit Bangkok gaat hij 150 km naar het noorden met de trein en daarna nog zo’n 50 km met een tuk-tuk naar de ingang van een National Park. Daar huurt hij een gids die hem naar de ingang van een grot brengt. Het bijzondere van die grot is niet het feit dat er vleermuizen verblijven, maar het aantal vleermuizen en het feit dat zij bij zonsondergang allemaal naar buiten komen. De ongeveer een miljoen vleermuizen doen daar 30 minuten over en vormen een lange zwarte streep die geleidelijk overgaat in grote zwermen die vervolgens richting de bergen gaan om zich te goed aan de daar levende insecten. Dit alles tegen de achtergrond van een langzaam rood, oranje en geel kleurende avondlucht levert een hele mooie documentaire op. Welnu, wij hebben het met eigen ogen gezien en hebben onze eigen (weliswaar korte) documentaire. Het meest uitgesproken woord was, vanwege het internationale gezelschap: “AMAZING” en dat was het.

10 dagen geleden waren we in het zuiden van Laos en hadden willen schrijven over hoe de Mekong (ja, daar is ie weer) over een breedte van 1 km, zo’n 30 meter naar beneden klettert en daardoor de grootste waterval van Azie vormt of over de zeldzame irrawaddy (zoetwater doflijnen) of over de Khmer-ruine in Champasak, maar wat ons het meest is bijgebleven, zijn de kinderen van Laos. Zij hebben een enthousiasme, spontaniteit en openhartigheid die onvergelijkbaar is met die van de kinderen in de omringende landen. Natuurlijk ogen de kinderen in Cambodja, Vietnam en Thailand ook aandoenlijk, met die gitzwarte kijkertjes en de dito haren, maar in Laos zijn ze werkelijk uitbundig, roepen ze sabaidie (goedendag) vanuit de huizen (hutjes) en de rijstvelden of komen naar de weg gerend om naar je te zwaaien. De kinderen van Laos dus, om niet te vergeten, evenals het bezoek aan het schooltje op een van de eilanden van Si-pan-don (letterlijk: 4000 eilanden) in de Mekong delta van zuidelijk Laos.

Tenslotte willen we nog even kwijt dat we “Last Christmas” van Wham echt niet gemist hebben en we de top 2000 al 3 maanden horen. Oude platen zijn hier erg populair.
Morgen gaan we naar Bangkok, waar we onze rugzakken gaan reorganiseren en oudejaarsavond vieren, waarna we onze reis voort gaan zetten naar Malysia.

Voor iedereen een dikke kus, een vette oliebol (verkopen ze hier en in alle omringende landen het hele jaar door) en een fijne oudejaars avond en voor het nieuwe jaar; wel, zoals die was, dachten wij.