Goooooood Morniiiiing Vietnaaaaaam

Inmiddels is vroeg wakker worden geen straf meer. Daar waar we thuis ons bed niet zijn uit te branden, zijn we hier standaard om 07:00 uur wakker.
Van Saigon in het zuiden van Vietnam naar Hanoi in het noorden is circa 1800 km. Met de bus is dat circa 48 uur, wat we verdeeld hebben over 3 dagen en 2 nachten.
Ons laatste bericht schreven we in Dalat. Vandaar zijn we naar Nha Trang gereisd. Een vrij grote badplaats aan de kust zonder veel verdere bezienswaardigheden. Vanuit Nha Trang naar Hoi An. Een klein vredig plaatsje, waarvan het oude centrum op de lijst van werelderfgoed staat. Van Hoi An vervolgens naar het noordelijker gelegen Hue. Ook deze plaats heeft een notering op de lijst van werelderfgoed, nameljk de oude citadel. Een ommuurde vesting van 2,5 x 2,5 km!, waar binnen een tweede vesting van 800x800 meter is gelegen. Hier binnen bevonden zich de koninklijke paleizen van de Nguyen dynasty, die tot het begin van de 20e eeuw hebben geregeerd.
Uiteindelijke zijn we dan in de Aziatische stad der Aziatische steden terechtgekomen, nl. Hanoi. Met name het oude centrum is Azie in overtreffende trap. Een doolhof van kleine straatjes, volgepakt met ambachtslieden, goederen, brommers en toeristen, die zich een weg proberen te banen door de altijd aanwezige smerige lucht van vooral uitlaatgassen en de dampen van houtskoolvuurtjes. Op de stoep lopen is vrijwel onmogelijk, op de straat ook. Kortom een stad waar alle zintuigen positief en negatief, maar vooral onophoudelijk
worden geprikkeld. In Hanoi hebben we het circus bezocht, niet voor een voorstelling, maar gewoon voor een praatje in de arena met de circusartiesten. Ook hebben we de Vietnamesche circusschool bezocht. Overal staan alle deuren open en iedereen is bereid, voor zover mogelijk, om een praatje met je aan te knopen. We hebben echter niet gevonden wat we zochten, maar daarover later meer.

Het heilige der heilige van de Vietnameze is het mausoleum van Ho Chi Minh himself. De man ligt opgebaard zoals het een goed communist betaamd, gelijk Lenin en Stalin. Bij een bezoek is ongeveer alles verboden of alles verplicht, het is maar net hoe je het bekijkt. Je mag niet op de stoep lopen en ook niet op straat. Als je zo’n beetje in de goot loopt is het goed. Je mag niet lachen, geen handen in je zak, geen handen op je rug, geen korte broek, geen korte mouwen, niet praten enz, enz.
We hadden geluk dat hij er was, omdat hij 1 maal per jaar voor onderhoud naar Rusland gaat (sommige bozen tongen beweren dat hij naar Madamme Tousand gaat, maar dat hebben wij niet gehoord). Conclusie: lekker sfeertje, leuke ervaring, alweer een circus.

Vanuit Hanoi hebben we een tweedaags bezoek gebracht aan Ha Long Bay. Ha Long Bay ligt circa 170 km ten noordoosten van Hanoi en staat eveneens op de werelderfgoedlijst en terecht. Het is namelijk de plaats die je voor ogen hebt als je aan Vietnam denkt. Ruim duizend rechtop op uit de zee rijzende rotsen en eilanden, waartussen de schepen varen met de met bamboe doorgelatte grootzeilen. De eilanden groen, de zeilen rood of geel en de schepen van hout. Een lust voor het oog. Slapen aan boord van het schip met het constante geluid van een bepaald knaagdier op de achtergrond, zonder licht om even te kijken hoe groot het beestje is, valt tegen, maar dat halen we de volgende dag op de dekstoelen wel weer in.

Vanuit Hanoi zijn we in twee dagen terug gereisd naar Hue, vanwaar we de grens met Laos gaan slechten. China wordt erg koud, zodat we eraan denken om eerst via Laos en Thailand naar het zuiden te gaan reizen. We begonnen onze reis met een verhaaltje over oudejaarsavond 2006. We hopen op oudejaarsavond 2007 in Bangkok te zijn.

Inmiddels zijn we 2,5 maand onderweg en heeft ons leven ook hier een bepaalde regelmaat gekregen. Onze “standaard” hotel kamer heeft een tweepersoonsbed, airco, warme douche, stateliet tv en minibar. Ja, we weten dat dat tegenvalt. Vele van jullie zagen ons al slapen in een plaggenhut onder een muskietenet. Nee dus, een beetje comfort stellen we zeer op prijs. Zoals gezegd woden we om ca. 07:00 uur wakker, gaan douchen en Leo zet koffie en thee. Jawel, hebben we bij ons. In Vietnam wordt van alles onder de noemer koffie verkocht. Nu ben ik veel gewend en de Vietnamesche koffie schijnt beroemd te zijn maar ik vind het woord koffie volstrekt misplaatst. Lauwe zoete bituum is het. Hiermee vergeleken is de door Leo gebruikte oploskoffie van Nescafe een ware tractatie, maar dit alles terzijde.
Ontbijten doen we in het hotel of in een restaurant en bestaat uit stokbrood met kaas of jam. We zijn opgehouden met het eten van eieren bij het ontbijt, om het gemiddelde van 5 eieren per dag iets naar beneden bij te stellen. Om de pappa’s en de mamma’s gerust te stellen, ja we denken ook aan de vitamientjes. Elke dag bij het ontbijt eten we meloen, banaan, mango, appel en (en niet of) annanas. Samen met de vitaminepillen blijkt dat nog steeds afdoende.
Vervolgens gaan we lopend of op de fiets de plaats verkennen aan de hand van onze altijd aanwezige almanak. (Inmiddels zeulen we van vier landen de almanakken mee, deze gaan binnenkort met de post naar huis). Omdat we vroeg ontbijten gaan we ook vroeg lunchen. Dit bestaat doorgaands uit een bord rijst met groente en wat kip. Aan het eind van de middag vergrijpen we ons aan een lokaal biertje. Vietnam heeft vele lokale biersoorten. Als je “bia”, gevolgd door de naam van de plaats waar je op dat moment bent, besteld zit je meestal wel goed. Vietnam schijnt ook het goedkoopste bier van de wereld te hebben, wat we tot nog toe kunnen beamen (topper is 0,08 Euro voor een glaasje tapbier). Als er geen koud bier is, krijg je er een kan met ijsklontjes bij en dat volstaat, waarmee we op een veel door ons gebruikt gezegde komen,: wat volstaat is niet gering.
‘s Avonds eten we in Vietnam meestal in een restaurant, maar wel uit de lokale keuken, dus wederom rijst, groente en vlees.
Soms vergrijpen we ons aan een pizza of pasta, maar daar hebben we meestal spijt van, want daar hebben ze niet zoveel kaas van gegeten. Gisteren voor het eerst echte frieten met mayo besteld en gekregen. Vooral voor Jeannette na 2,5 maand een traktatie. Vandaag weer?
‘s Avonds keutelen we nog wat rond, Leo gaat een uurtje trainen, we kijken een filmpje op de tv of vallen gewoon vroeg in slaap. Het was immers vroeg dag. Tussen al deze activiteiten door moeten we natuurlijk de dag van morgen voorbereiden, bestemming kiezen, vervoer zoeken en zonodig reserveren. Daarnaast moet er af en toe kleding worden gewassen (in bad met blote voeten), dagboek bijwerken, weblog onderhouden, boek lezen, enz, enz. De dagen vliegen voorbij, de ene mooie ervaring wordt door de andere ingehaald, maar we genieten volop en kijken iedere morgen uit naar de dag die komt.
Verder zijn we nog niet naar de kapper geweest, bijt Jeannette al 2,5 maand geen nagels en kan dus eindelijk een keer op mijn rug krabbelen, blijven we beiden redelijk op gewicht. De enige aanwijsbare pijn komt van het vele uren buszitten. Je weet wel waar.

Het record van Leo staat inmiddels op 165.

Genoeg gepraat voor nu. Morgen gaan we Laos in. Voor iederen een dikke kus en, voor het geval dat, alsvast een fijne kerst.