Een nieuwe wereld

Het is zaterdag als ik dit stukje schrijf en ik heb het gevoel een heuse werkweek achter de rug te hebben. De voorbije week was het afgelopen met het rustig aan doen. Zoals uit het stukje zal blijken geldt dat met name voor mij (Leo). Jeannette is de meeste dagen doorgegaan met rustig aan doen. Voor mij was het echter tijd voor een ontdekkingstocht naar een nieuwe wereld. En wat voor een wereld. Ik heb de afgelopen week meer nieuwe dieren gezien dan ooit tevoren.
Vorige week zondag heb ik besloten om mijn duikbrevet te gaan halen, het zogenaamde PADI open water brevet. Bali heeft een aantal duikspots die door menigeen de mooiste ter wereld worden genoemd, dus is het een mooie gelegenheid om te leren duiken en de onderwaterwereld te ontdekken. Omdat het vanwege het laagseizoen vrij rustig is op Bali kon ik ook nog eens priveles krijgen, omdat de groep op maandag slechts uit mijn persoontje bestond. Daarmee was op voorhand reeds verzekerd dat ik de beste van de klas zou zijn, hoe het ook af zou lopen.
Het PADI open water brevet bestaat uit 1 dag introductie in het zwembad en 4 duiken in open water verdeeld over de twee volgende dagen. Ik heb een vierde dag met 2 duiken als toetje bijgeboekt, maar daarover straks meer. Uiteraard moet er ook een theorie-examen worden gedaan, waarvoor ik op zondagmiddag al het 250 pagina’s tellende cursusboek kreeg uitgereikt (gelukkig in het Nederlands). Ook het uit 50 vragen bestaande examen wordt in het Nederlands afgenomen.
Op maandagochtend (evenals iedere volgende dag) wordt ik netjes opgehaald bij het hotel, waarna het avontuur gaat beginnen. We (de instructeur en ik) gaan naar de duikschool (aan het strand), passen pakken en schoenen en laden deze en alle overige apparatuur in voor een korte trip naar een nabij gelegen zwembad. Daar krijg ik uitleg over de uitrusting en na een halfuur lig ik in het zwembad met mijn gehele duikuitrusting aan en doe gedurende twee uur alle oefeningen. Het gaat me goed af, heb nergens last van en ik word steeds enthousiaster. De hele middag en avond verdiep ik mij in het studieboek langs de rand van het zwembad.
Op dinsdag is het tijd voor mijn eerste duik in het open water. De bedoeling is dat we alle oefeingen herhalen, maar deze keer op een diepte van twaalf meter bij het rif op circa 100 meter van het strand van Lovina. Als we 5 minuten onder water zijn, zwemmen er twee haaien voorbij. Dit is geen begin van een slechte mop, maar waar gebeurd. Ik verschool mij voor de zekerheid achter de instructeur (wat een held he), met de gedachte dat ook haaien indonesisch lekkerder vinden dan hollandse pot. Overigens zijn haaien vrij zeldzaam op het Lovinarif (soms zit het mee en soms..). Twee duiken dus op dinsdag naar het Lovinarif en ’s middag en ’s avonds weer aan de studie langs de rand van het zwembad. Ja, ja, ik weet het, er zijn slechtere omstandigheden te bedenken om een cursus te doen.
Woensdag gaan we duiken op het rif bij Menjangan. Dit is een eiland aan de noord-west punt van Bali. Met de auto een uurtje rijden en dan nog 3 kwartier met de boot. De kust is de eerste 50 meter circa 3 meter diep, daarna gaat het stijl naar beneden. Daarom wordt het ook wel de muur genoemd. We doen hier twee duiken (van elk circa 3 kwartier) tot 18 meter diepte. Op die muur groeien de meest exotische koralen, sponzen en anemonen die je je kunt voorstellen. Daaromheen zwemmen de meest bonte vissen van klein tot groot met de meest fantastische kleuren. Ik heb steeds het gevoel in een tropisch aquarium te zwemmen. Rechts van mij de muur waarop ik mijn ogen uitkijk. Links van mij de duistere diepte, fascinerend.
Donderdag is het tijd voor mijn theorie-examen. In de ochtend herhaal ik de stof nog een keer en tegen de middag doe ik het examen aan een tafeltje bij het strand. Er komt een flinke wind opzetten dus soms heb ik moeite mijn vragen en antwoorden op tafel te houden, maar ik klaag niet. Zo’n klaslokaal wil ik altijd wel. Na een halfuurtje controleert de instructeur mijn antwoorden. Daarna bespreken we de enige fout die ik heb gemaakt, waarna hij mij feliciteert met het behalen van mijn brevet. Alle formulieren worden ingevuld en opgestuurd naar het PADI kantoor in Australie. Na circa 2 maanden kan ik het brevet thuis in de brievenbus verwachten.
Op vrijdag is het tijd voor het toetje. We gaan wrakduiken bij Tulamben. Deze plaats ligt in het noordoosten van Bali. Daar ligt de 120 meter lange USS Liberty, een vrachtschip dat in 1942 is gestrand en in 1963 bij een vulkaanuitbarsting in zee is gegleden. Het wrak ligt op een diepte die varieert van 5 tot 30 meter en is dus zeer toegankelijk voor een eerste wrakduik. Deze keer gaat ook Jeannette mee. Jeannette is gewapend met snorkel en zwemvliezen en kan ons vanaf de oppervlakte bijna overal volgen. Ook hier zien we weer een overvloed aan exotische vissen, waaronder stingray’s (pijlstaartrog), we zwemmen onder delen van het wrak door en begeven ons in een enorme school jackfish (horsmakreel). We maken ’s morgens en ’s middags een duik van ruim 3 kwartier tot 18 meter diepte. Onze instructeur heeft een onderwatercamera bij zich en maakt van ons en de omgeving mooie plaatjes. Helaas zijn de 3 kwartier per duik altijd weer sneller om dan je denkt en zodra onze flessen bijna leeg zijn moeten we langzaam terug naar de oppervlakte. We sluiten af met de twee uur durende terugreis naar Lovina en ’s avonds eten we met onze 2 duikmaten van die dag, Bruce uit Australie en Melanie uit Canada.
Op vrijdagavond sluiten we de (werk)week moe maar buitengewoon voldaan af met een laatste biertje en liggen om 22.00 uur op bed en dromen van de nieuw ontdekte wereld. We zijn een prachtige ervaring en een brevet rijker.

Verder is Lovina erg relaxed. Er is genoeg keus uit de vele kleine restaurantjes voor een heerlijke lunch of diner, maar ook weer niet al te toeristisch zoals andere plaatsen op Bali. Kortom, we vermaken ons hier uitstekend en maken nog geen haast om hier weg te gaan.