Een glimlach is gratis

Een glimlach is gratis.
“ It’s your smile that did it” : zei Jeannette tegen haar. Ayu antwoordde met: “It’s free you know!” Een waarheid als een koe, maar toch, volgens ons, vaak vergeten. We lopen een stukje terug en schuiven aan aan een tafeltje bij Ayu. Ayu is de gastvrouw van Ayu’s warang in Lovina. Lovina is een plaatsje aan de noordkust van Bali. We zijn hier gisteren vanuit Ubud aangekomen na een busrit van ruim drie uur over de noordelijke bergen van Bali. Met elke 100 meter klimmen ging de temperatuur met 1 graad omlaag. We zijn op circa 1200 meter de bergrug gepasseerd. De uitzichten zijn magnifiek. Ayu is een aardige Balinese mama met de hartelijkheid die zo typerend is voor dit eiland. We schuiven aan voor een verlate lunch bij haar in haar restaurantje en dito keuken en bestellen Nasi campur en Gado-Gado. Ze spreekt een beetje Nederlands en ik verloochen deze keer ons motto “don’t look in the kitchen, just enjoy the food” en loop naar de keuken om de kunst af te kijken van bijvoorbeeld de Balinese sambal en de gado-gado saus. Zoals meestal is het resultaat weer afschuwelijk lekker. Wie een betere keuken kent in zuid-oost Azie mag het zeggen, maar ons schiet er niet zo gauw een te binnen.
Het is alweer een week geleden dat we landden op Kuala Lumpur. Na een busritje van een uur komen we aan in Chinatown, hartje Kuala Lumpur. Een omgeving die ons inmiddels redelijk vertrouwd voorkomt en zoals altijd is het in Azie weer gezellig druk. Wat een beetje tegenvalt is de verbouwing van het busstation Puduraya in KL. Eens het meest smerige busstation dat we ooit zuid-oost Azie hebben gezien is nu een bijna steriele omgeving voorzien van glazen schuifpuien en airco. We missen bijna de zeker 1000 door elkaar schreeuwende reisverkopers en de honderd miniwinkeltjes die allemaal een flesje drinkwater aan de reizigers willen verkopen.
Na twee dagen KL vliegen we naar Bali en blijven twee dagen in Kuta. Vanuit Kuta reizen we in circa 1,5 uur naar Ubud. Kuta is zeg maar het Lloret de Mar van Bali, dus dat was 1 dag teveel. Ubud is het cultureel centrum van Bali en erg relaxed. We zien vooral veel kunst, houtsnijwerk, beeldhouwkunst en andere snuisterijen en doen ook nog maar erg weinig. We eten een paar keer bij Sjaki-tari-us. Dit is een klein eethuis aan de rand van het voetbalveld in het centrum van Ubud, waar de bediening door geestelijk gehandicapten wordt gedaan. Niet minder, maar anders begaafd, zoals ze zelf graag zeggen. Het is een initiatief vanuit Nederland en zorgt voor dagopvang van de anders begaafden. Zoals gezegd zijn sommige in staat om te helpen in de bediening en voor (onbedoelde) entertainment. De organisatie leeft van sponsors en donaties en de opbrengst van het eethuis. Een welbestede maaltijd dachten wij. (sjakitarius.nl)
Zoals gezegd zijn we dus gisteren van Ubud naar Lovina gereisd. Lovina ligt aan de noordkant van de bergen en heeft zwarte stranden van lavazand. Lovina is vooral bekend van het Dolphinwatching en duik- en snorkelmogelijkheden. Nu hebben we een aantal jaren geleden al eens in Laos ruim een uur op een rots in de Mekong gezeten om zoetwaterdolfijnen te spotten hetgeen, enige beroering van het water daargelaten, geen groot succes was, alhoewel een uurtje in het zonnetje met een mooi uitzicht toch lekker was. We hebben dus zo onze bedenkingen bij een dolphinspotting-tour. We zullen zien. Een snorkeltoertje is altijd leuk dus dat zal er wel inzitten.
Na onze late lunch begint het te regenen. Ayu zegt dat het sinds ze het restaurant heeft nog niet heeft geregend. Op onze vraag antwoordt ze: “4 maanden”. Ik zeg: “ we zijn vandaag aangekomen, zullen we maar weer gaan” Ze begrijpt het en toont weer zo’n fantastische glimlach. For free, uiteraard.
Verder de hartelijke groeten.