Update 2 Tunesie

Zoals ik al zei zouden we woensdag inkopen gaan doen voor een Chinese rijsttafel. Leo zou nasi maken voor de familie met hete kip en sate. Gelukkig was de sambal badjak, de nasikruiden en de satesaus wel heelhuids overgekomen, dus de belangrijkste ingredienten waren al voorhanden, maar we misten toch de ketjap en de thaise vissaus, dus gingen we woensdag op jacht naar vooral deze twee ingredienten. Nu moet je weten dat de chinezen zich overal in de wereld gevestigd hebben, maar nog niet in Tunesie. Chinese ingredienten zijn dan ook nauwelijks verkrijgbaar.
Elke dag als we over de brug rijden die de twee delen van Bizerte met elkaar verbindt, kijken we uit op de zeehaven. In de zeehaven liggen schepen uit heel de wereld en dat bracht Leo op een idee. Wellicht ligt er een schip uit Azie en kunnen we daar een poging wagen. Jeannette was nog wat huiverig over het plan, maar gaf toch toe. We meldden ons bij de douane en probeerden met handen en voeten duidelijk te maken of er wellicht een schip uit Azie aan de kade lag. Op dat moment lopen er toevallig twee zeevarenden voorbij. De douane vraagt aan de mannen uit welk land ze komen en ze antwoorden: “uit Vietnam”. Ik zeg: “bingo”. Ik vraag vervolgens aan de douane of we met de opvarenden mee mogen lopen en vragen de opvarenden of ze ons naar de chefkok kunnen brengen. En zo gebeurt het dat we tien minuten later in de kombuis staan bij de chefkok. Hij begrijpt niet precies wat we bedoelen, dus laat ons voor de zekerheid alle provisiekasten zien. Het heeft geen ketjap (zoals wij dat kennen), maar we zien wel Thaise vissaus staan. Na wat praten en lief glimlachen en vooral veel het woord “familie” laten vallen, krijgen we een halve fles mee uit de keuken. Op de gangway lachen we ons rot, de douane ook als we terugkomen. Allemaal niet zo belangrijk natuurlijk, maar wel erg leuk. s’Avonds bakken we sate op de barbeque en hebben wederom een gezellige avond met de familie.

Donderdag reizen Jeannette en ik af naar de stad Tunis. We slenteren de hele dag door de medina en de kashba. De medina van Tunis staat op de werelderfgoedlijst en terecht. Vrijdag gaan we wederom naar Tunis, maar stappen in Tunis over op de trein en reizen nog een half uurtje verder om de ruines van Carthago en het plaatsje Sidi Bou Said (zeg maar het Volendam van Tunesie) te bezoeken. De resten van Carthago stellen enigszins teleur. De geringe resten zijn over een groot oppervlakte verspreid of verdwenen onder nieuwbouw. Sidi bou Said is leuk om te hebben gezien en met alle wit-blauwe huisjes zeer fotogeniek. Alle avonden brengen we door bij Yvonne en de familie en genieten van de gastvrijheid (eigenlijk bij oma thuis, want Yvonne d’r huis wordt verbouwd). s’Avonds gaan we met de taxi terug naar ons hotel of worden gebracht door een vriend van Ali. We liggen vroeg en erg vermoeid op bed.
Vandaag is onze laatste dag. Vanmorgen hebben we nog wat over de markt in Bizerte gekeuteld en heerlijke koffie gedronken op een terras aan de haven. Tunesie heeft een echte koffiecultuur en op elke straathoek is de heerlijkste koffie te vinden.
Morgen vliegen we via Lyon terug naar huis. We hopen deze keer wel dezelfde dag nog onze bestemming te bereiken. Anders gaan we Lyon bezichtigen. Zijn we tenslotte ook nog niet geweest.

Groeten